اقسام ازدواج در ایران باستان
از اقسام ازدواج در ایران قدیم بر طبق مندرجات نامه ( تنسر ) ازدواج خاصی بوده بنام
( ابدال ) به این ترتیب که اگر کسی بدون باقی گذاشتن پسری می مرد بایستی زن او را
به نزدیکترین خویشان متوفی شوهر می دادند و اگر زن نداشت دختر یا نزدیکترین بستگان
اناث او را با نزدیکترین خویشان ذکور او را تزویج می کردند . در صورتی که هیچ خویشی از
زنان نداشت از مال شخصی متوفی جهیز زنی را فراهم ساخته او را به یکی از خویشان
ذکور متوفی شوهر می دادند پسری که از این ازدواج حاصل می شد فرزند مرد متوفی
محسوب می گردید. کسی که در انجام این تکلیف تکاهل می ورزید مثل این بود که نفوس
عدیده را به قتل رسانده زیرا نسل متوفی را قطع و اجاق خانوادگی او را الی الابد خاموش
کرده است. این سنخ عقاید در جمیع مللی که دارای تمدن های قدیم بوده اند )یونان،
روم، هند، ایران و مصر( وجود داشته است ملاک و ماخذ آن به طور کلی لزوم وجود طبقات
و بقاء بوده است. به همین مناسبت ازدواج و تولید نسل او واجبات مذهبی و ملی بوده
است. اولادی که قیمت داشته فرزندان ذکور بوده اند. برای دختران چون خانواده پدری خود
را ترک کرده می گفتند اهمیتی قائل نبوده اند. ارث هم معمولا به آنها نمی دادند تا ثروت
خانواده ها پراکنده نشود.
منبع:تاب ازدواج در ایران باستان
اقسام ازدواج در ایران باستان
