زمینه های پیدایش گناه (سستی و تنبلی)
در آيه ى 7 سوره انشراح مى خوانيم :
فاذا فَرغتَ فَانْصب
(اى پيامبر!) هنگامى كه از كارى فارغ شدى به كار ديگرى بپرداز.
هدف از اين دستور اين است كه انسان را از استراحت مطلق بعد از كار مهم باز دارد، چرا
كه بيكارى و فراغت ، مايه ى خستگى و كم شدن نشاط و زمينه فساد و تباهى و انواع
گناهان مى گردد.چنانكه آمارهاى جنايات و اعتياد نشان مى دهد سطح جرايم هنگام
تعطيلات و بيكارى گاهى تا هفت برابر بالا مى رود. بر همين اساس در روايات اسلامى به
كار و كوشش سفارش اكيد شده و از سستى و بى حوصلگى نهى شده است به عنوان
نمونه :امام صادق عليه السلام مى فرمايد: كارگر پاداش رزمنده را دارد.
همچنين فرمودند:
ايّاك والْكَسل والضَّجر فانّهما يَمنعانك مِن حظّك من الدُّنيا والا خرة
از كسالت و بى حوصلگى دورى كن زيرا اين دو تو را از بهره ات در دنيا و آخرت باز
مىدارند.نيز آن حضرت عليه السلام فرمودند:
ومن كسل عما يصلح به امر معيشته فليس فيه خير لامر دينه
كسى كه در مورد امورى كه زندگيش را تامين مى كند، بى حوصله و سست باشد، در
چنين كسى خيرى در مورد دينش نيست .
امام موسى بن جعفر عليه السلام مى فرمايد:
ان اللّه عزّوجلّ يبغض العبد النوام الفارغ
همانا #خداوند متعال بنده پر خواب بيكار را دشمن دارد.
بنابراین بیکاری و سستی هم موجب فقر و هم زمینه ای برای گناه است.
منبع:کتاب گناه شناسی محسن قرائتی – صفحه 113
زمینه های پیدایش گناه (سستی و تنبلی)
