براساس گزارش حقوق و دستمزد سال ۱۴۰۴، پرستاران در مناطق مختلف کشور با دستمزدهایی نابرابر مواجه هستند.
به گزارشقیمت ۳۶۰، حقوق میانه پرستار در تهران ۱۸ میلیون تومان است، در حالی‌که این رقم در شهر‌های دیگر تنها ۱۵ میلیون برآورد شده است. حداکثر دریافتی پرستار در تهران به ۳۱ میلیون تومان می‌رسد اما در شهر‌های کوچک، سقف حقوق به ۲۶ میلیون تومان محدود می‌شود.
اختلاف ۳۳ درصدی حقوق پرستاران تهرانی و شهرستانی
اگرچه پرستار در همه جای کشور به یک اندازه پرتنش و حیاتی است اما محل جغرافیایی فعالیت، به شدت بر میزان حقوق او تأثیر دارد. داده‌های رسمی نشان می‌دهد که میانه حقوق پرستار در تهران ۳۳ درصد بیشتر از شهر‌های کوچک است و در شهر‌های بزرگ هم این عدد به ۱۲.۵ درصد بالاتر از شهر‌های کوچک می‌رسد.
این در حالی است که بسیاری از پرستاران در شهر‌های کوچک و مناطق کم‌برخوردار، با امکانات کمتر، حجم کار بیشتر و فشار روحی بالاتری روبه‌رو هستند.
افزایش حقوق اسمی، کاهش قدرت خرید واقعی
در نگاه اول، اعداد نشان می‌دهند که حداقل حقوق پرستار در تهران ۱۱ میلیون تومان و در شهر‌های دیگر ۱۰ میلیون تومان است. اما وقتی این ارقام را کنار نرخ تورم، هزینه مسکن، حمل‌ونقل و اقلام ضروری قرار می‌دهیم، درمی‌یابیم که افزایش حقوق پرستار، نه‌تنها به معنای رفاه بیشتر نیست، بلکه در بسیاری موارد با کاهش قدرت خرید همراه بوده است.
در شهر‌های بزرگ، افزایش نسبی حقوق با افزایش هزینه زندگی خنثی می‌شود. اما در شهر‌های کوچک، با اینکه هزینه‌ها پایین‌تر است، پایین بودن دریافتی باعث فرسودگی شغلی و در نهایت تمایل به مهاجرت می‌شود. این یعنی نظام پرداخت، انگیزه کار در مناطق محروم را از بین می‌برد و تمرکز نیروی انسانی را به سمت پایتخت و مراکز اصلی سوق می‌دهد.
آیا سیاست‌گذاران صدای پرستارها را می‌شنوند؟
حقوق پرستار فقط یک عدد در گزارش‌ها نیست؛ بلکه بازتابی از ارزشی است که جامعه برای سلامت عمومی قائل می‌شود.
تا زمانی که سیاست‌گذاران، راهکار‌هایی مثل مشوق‌های مالی برای مناطق کم‌برخوردار، و تجدیدنظر در ساختار قرارداد‌ها را اجرا نکنند، پرستارها به جای تمرکز بر مراقبت از بیماران، نگران تأمین معاش خود خواهند بود. این روند در بلندمدت نه‌تنها سلامت جامعه را تهدید می‌کند، بلکه سرمایه انسانی این حوزه را از بین می‌برد.
منبع
اقتصادآنلاین
