فضاهای جمعی و توسعه پایدار شهری
پیوند انسان با محیط احساسی پیرامون خود که اساساً پایه مناسبات اجتماعی
نیز مي باشد برای مدیریت حس مکان زیست امری ضروری است که در
صورت تحقق، پایداری بشر را در پی دارد. ارزش ها، تصورات و خاطرات جمعی
اگر زمینه بازتولید پیدا کنند نقش مهمی را در ایجادو تقویت حیات مدنی،
همبستگی جمعی و اعتلای روانی جامعه خواهند داشت.
بازنگری در مکان یابی و ساخت فضاهای جمعی از مقیاس شهری تا محلی امکان
بالقوه ای است که با توجه به خاستگاه اجتماعی –فرهنگی جامعه ایرانی
میتواند نقش خود را در رفع دشواریهای توسعه پایدار از حیث پایداری اجتماعی
و تداوم مدنی آن بالفعل کند.
مراد از توسعه پايدار انسجام بخشيدن به سیستم های زیستی انسان با ابعاد
اجتماعي، محيطي و اقتصادي است که در آن مفاهيم برابري اجتماعي،
محيطي و اقتصادي محقق شود. بدین ترتیب پایداری اجتماعی به عنوان یکی
از مولفه های شهر پایدار شناخته میباشد. نیاز انسان به روابط اجتماعی
در گستره تعالیم اسلامی و علوم روانشناختی، به عنوان یکی از نیازهای
ضروری انسان بیان شده است. مفهوم شهر نیز در ارتباط با گونه های
زندگی اجتماعی معنی می گیرد. بطوری که هر شکلی از فضاهای شهری
تبلور اندیشه و جریان حیات مدنی آن جامعه میباشد. فضای جمعی یکی
از اصلی ترین فضاهای شهری است که حیات مدنی در آن جریان یافته و بعد
متعالی روابط مردمی در آن متجلی میگردد.فضاهای جمعی خواندن مکانها
و درک مشترک از منظر شهر را ممکن ساخته و سبب انس گرفتن متقابل
جامعه با شهر می شوند لذا با توجه به مقتضیات کنونی زندگی شهری،
وجودشان ضروری میباشد. (منصوری،1382).
فضاهای جمعی و توسعه پایدار شهری
