داستان کوتاه اشک تابوت از هوشنگ بهداروند

با سلام خمت کاربران همراه با 8a8.ir. امروز با داستان کوتاه تابوت اشک از هوشنگ بهداروند با شما همراه هستیم.

تابوت اشک

هنوز نجار پیر ضربه ی اول رانزده بود، که صدای آه وناله درخت بلند شد و با صدای دردآلود گفت:رحم کن، تو را به خدا دست نگه دار نجار گفت:

مجبورم. درخت بلند بلند گریست.

قطرهای اشک میهمان ناخوانده ی چشمان خسته ی نجار شد.

تنها نجار آبادی، این بار ضربه ی دوم را محکم تر زد. درخت فریاد کشید: لااقل بگو می خواهی از من چه بسازی؟!

نجار آهی سرد کشید و گفت: تابوت. درخت گفت: اگر نسازی چه می شود؟ نجار با صدایی بغض آلود گفت: باور کن مجبورم.

درخت گفت: سنگدل، دروغ می گویی.

عصر همان روز تابوت ساخته شده بر روی دوش مردم با صدای شیون، کنار گور تازه کنده شده گذاشته شد.

نجار سرش را روی لبه ی تابوت گذاشت و زار زار گریست.

تابوت گفت: سرت را از روی من بردار، تحمل دیدنت را ندارم.

نجار پیر در میان هق هق گریه اش گفت: من تحمل دیدن تنها پسرم را در تو ندارم.

بر گرفته از کتاب ارابه ی زندگی / هوشنگ بهداروند

امیدوارم از داستان کوتاه اشک تابوت از هوشنگ بهداروند لذت برده باشید