“کنسونانس و دیسونانس” برخی از آکوردها پایدار و ایستا و برخی دیگر ناپایدار و پویا هستند. آمیزهای از صداها که کیفیتی پایدار دارد کنسونانس نامیده می شود.
کنسونانس ها در موسیقی نقاط فرود، سکون و ثبات هستند. (کسی که عبارت همرنگ جماعت شورا ابداع کرده، ذهنیتی گفسونانس داشته است.) آمیزهای از صداها که کیفیتی ناپایدار دارد دیسونانس ” نامیده می شود.
کیفیت بر تنش و بی قرار یک دیسونانس، حرکت به سمت آکوردی پایدار را ایجاب میکند. حل” دیسونانس هنگامی است که به سوی آکوردی گنسونانس حرکت کند. هنگامی که این احل» به تأخیر افتد یا به شیوهای نا منتظر انجام گیرد، حسی دراماتیک، تعلیقی یا غافلگیرانه می آفریند. آهنگساز از این راه، حس انتظار شنونده را به بازی میگیرد. آکوردهای دیسونانت کیفیتی پویا دارند و موسیقی را پیش می رانند و تحرک میبخشند.
در روزگار قدیم، این آکوردها را بنا به سنت خشن و ناملایم میشمردند و آنها را برای خلي و رنگ آمیزی فضایی موسیقایی که بیانگر درد، اندوه و کشاکش بود به کار میگرفتند.
حال که دیسونانس و گسونانس را تعریف کردیم باید بدانید که این آکوردها میتوانند به درجه های گوناگون دارای کیفیت های بادشده باشند.
در میان آکوردهای گسو نانت برخی پایدارتر از بقیه هستند، همچنان که دیسونانت ها نیز از نظر میزان تنش و ناپایداری با یکدیگر تفاوت دارند.
در گذر سدهها، آکوردهای دیسونانت هرچه آزادانه تر به کار گرفته شدهاند؛ آکوردی که در یک دوره بیاندازه خشن شمرده می شده، اغلب در دوران بعد کم وبیش ملایم تلقی شده است.
کنسونانس و دیسونانس
منبع : درک و درسافت موسیقی -راجرز کیمی ین -ترجمه حسین یاسینی
